In de tweede helft van de jaren '90, toen ik de wondere wereld der muziek begon te ontdekken, was ik behoorlijk into lo-fi (palace brothers (nu bonnie prince billy), smog, cat power, guided by voices, sebadoh, julie doiron). Lo-fi is waarschijnlijk het enige genre dat zijn naam ontleent aan de geluidskwaliteit van de opnamen. Een van de meest obscure figuren in die hoek was the Mountain Goats (die eigenlijk alleen uit John Darnielle bestonden). Elk liedje begon met het aanzetten van de cassetterecorder, een akoestische gitaar en de gejaagde danwel berustende stem van John Darnielle (wiens stemgeluid inderdaad wel iets van een geit had), met daardoorheen de ruis van de cassetterecorder. Per album raakte de cassetterecorder meer versleten en klonk de ruis harder. Totdat na een reeks tapejes en later cd's Tallahassee op het 4AD label verscheen. Sindsdien zijn zijn albums prachtig geproduceerd en gemusiceerd en kent elke plaat een eigen thema of verhaal. Tallahassee over een alcoholisch koppel (dat eerder al in al zijn liedjes met Alpha in de titel voorkwam), We Shall All Be Healed over een groep zelfdestructieve methadon gebruikers, The Sunset Tree over zijn gewelddadige stiefvader en Get Lonely over iemand die net verlaten is.
De teksten van de Mountain Goats maken de albums nog het meest de moeite waard. De liedjes zijn vrijwel altijd vanuit een ik-perspectief geschreven, maar die ik valt zelden of nooit samen met de schrijver. Darnielle weet regelmatig mythische, zelfs bijna bijbelse taal te koppelen aan het alledaagse. Bovendien heeft hij een fijn gevoel voor het preciseren van tijd en plaats. Hij heeft bijvoorbeeld een hele serie liedjes met de titel Going to ... (Bolivia, Washington, Utrecht etc.). Waarom dit mij zoveel meer raakt dan algemene teksten ben ik nog niet achter. Darnielle's nieuwe plaat, Heretic Pride, vertelt niet zozeer een verhaal, maar een heleboel kleinere verhalen (over bijvoorbeeld een Chinees watermonster, de science fiction schrijver H.P. Lovecraft in Brooklyn en een apocalyptische sekte). Een van mijn favorieten is Autoclave, waarin hij schrijft vanuit het gezichtspunt van een onaangepaste cynicus, net als eerder in bijvoorbeeld No Children.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ah ja, 'Get Lonely'... Ik kan niet wachten op het moment dat ik keihard wordt gedumpt door een helemaal fantastische vriendin, zodat ik dat nummer op repeat kan zetten en in foetushouding zal wegkwijnen van puur zelfmedelijden.
Een reactie posten